Τη Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017 καλεσμένη στη Σχολή Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης ήταν η κ. Χάρις Δημητρακούδη, παιδαγωγός και θεολόγος, η οποία μίλησε με θέμα: «Πόσο προστατεύουμε τα παιδιά μας».
Η κ. Χάρις Δημητρακούδη, με τις πολύπλευρες γνώσεις της, τις πολλές εμπειρίες της και την άνεση του λόγου της, αφού ευχαρίστησε το πολυπληθές ακροατήριό της, αναφέρθηκε στο θέμα μ’ ένα λόγο χειμαρρώδη αλλά ταυτόχρονα λιτό και κατανοητό, και μεταξύ των άλλων τόνισε και τα εξής:
«Πόσο συχνά θυμόμαστε να τροφοδοτήσουμε την ψυχή του παιδιού; Την ψυχή ως πνεύμα και την ψυχή ως ψυχή πνευματική υπόσταση. Γιατί άλλο πράγμα είναι η ψυχή ως ψυχολογικό δεδομένο και άλλο πράγμα η πνευματική. Πόσες φορές ταΐζουμε τα παιδιά μας με την εκτίμηση, που εκφράζουμε με τον σεβασμό. Τους μπουκώνουμε με την αγάπη μας. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά στην κυριολεξία τους μπουκώνουμε. Όπως, συνήθως, συνηθίζουμε να τους μπουκώνουμε και στη διατροφή. Και δεν δίνουμε την ποιοτική, πνευματική και ψυχολογική τροφή. Δίνουμε πολλά, αλλά όχι ποιοτικά.
Ένα παιδί θέλει να τροφοδοτηθεί πνευματικά, και υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να προστατεύσεις το παιδί. Όπως έχει τη βιολογική του υπόσταση, έχει και την ψυχική του υπόσταση, και την πνευματική του υπόσταση. Και όπως θωρακίζουμε τα παιδιά μας βιολογικά και σωματικά με τα εμβόλια, με τον υγιεινό τρόπο ζωής, έτσι πρέπει εγκαίρως και πολύ νωρίς να θωρακίσουμε τα παιδιά μας και ψυχολογικά και πνευματικά.
Ψυχολογικά, με το να τους αφήνουμε το χώρο που χρειάζονται. Ψυχολογικά, με το να τους στηρίζουμε με την αγάπη μας, αλλά και με την εκτίμησή μας. Αλλά αφήνοντάς τους να αναπτυχθούν, να μεγαλώσουν, όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά. Να διακινδυνεύσουν, να κάνουν λάθος, να υποστούν τις συνέπειες του λάθους. Να μάθουν από το λάθος τους. Να μπορούν να αποφασίζουν. Να μπορούν να διαχειρίζονται μια δύσκολη κατάσταση. Να μπορούν να κλαίνε και να μπορούν να γελάνε. Φαίνεται αυτονόητο; Δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Γιατί αυτά δυστυχώς φαίνονται μετά, μακροπρόθεσμα. Δεν βλέπουμε δηλ. μακριά μας. Είμαστε εκεί κολλημένοι, μέσα σ’ όλα αυτά, και παρασυρόμαστε.
Δεν θωρακίζουμε τα παιδιά μας πνευματικά, που είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα. Γι’ αυτό, η Εκκλησία μας έχει ορίσει και τον νηπιοβαπτισμό, ώστε το παιδί μας να θωρακιστεί και να τραφεί πνευματικά από τις πρώτες μέρες της ζωής του, με τη Θεία Κοινωνία, με τη συμμετοχή του στη Θεία Λειτουργία, έστω και αν δεν καταλαβαίνει διανοητικά, αλλά μυρίζει, βλέπει, αποτυπώνονται μέσα του, είναι οι εμπειρίες, όλες οι αισθήσεις, ζωντανές. Με την προσευχή, που πάλι μπορεί να μην την καταλαβαίνει, αλλά που η χάρις του Θεού έρχεται. Αυτή τη θωράκιση την οποία θα χρησιμοποιήσει, για να μπορέσει σιγά – σιγά να αποφασίσει και να χαράξει το δρόμο του, χωρίς να είναι έρμαιο όλων των άλλων. Γιατί ακριβώς όταν κανείς προστατεύει ένα παιδί και δεν του επιτρέπει να κινείται, στην πραγματικότητα, όταν από λανθασμένο ενδιαφέρον ελέγχουμε τα πάντα ως επιθεωρητές υγιεινής, όχι από ενδιαφέρον, όχι δηλ. να το συζητήσουμε, όχι να συμβουλεύσουμε κάποιες φορές, όταν θέλουμε να εμπνεύσουμε το παιδί, όταν θέλουμε να καθοδηγήσουμε το παιδί, γιατί αυτή πρέπει να είναι η στάση μας να δείχνουμε το δρόμο στο παιδί, αλλά όχι να περπατάμε εμείς μπροστά και από πίσω κρυμμένο το παιδί μας, ώστε εμείς να δεχόμαστε όλα τα αρνητικά. Τότε το παιδί μας μένει αθωράκιστο. Τότε το παιδί μας δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί, π.χ. όταν δεν έχει συνηθίσει να έχει όρια μέσα στο σπίτι, να έχει κάποιους κανόνες μέσα στο σπίτι, να ακούει μερικά «όχι», που πρέπει να τα ακούει, ανεξάρτητα αν θα τα εφαρμόσει ή όχι…
Μας αρέσει να είμαστε παρόντες πάντοτε στη ζωή των παιδιών μας, γιατί ξεχνάμε από πολύ νωρίς ότι, τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε για να κάνουν το δικό τους ταξίδι. Για να μπουν στο δικό τους καράβι ή έστω για να ανοίξουν τα φτερά τους, όπως λέμε λυρικά και λογοτεχνικά, αλλά το ξεχνούμε και δεν το αποδεχόμαστε.
Όσο πιο νωρίς συμφιλιωθούμε, αποδεχθούμε, αφομοιώσουμε τις μεγάλες αυτές αλήθειες και την αλήθεια ότι, τα παιδιά μας είναι πρώτα του Θεού και μετά δικά μας ότι, εμείς θα τα συνοδεύουμε σ’ όλη μας τη ζωή με την προσευχή μας και την ευχή μας και όσο πιο νωρίς συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά μας τα ετοιμάσουμε για να πορεύονται μόνα τους, τόσο πιο εύκολα θα βρούμε το μέτρο, θα βρούμε την ισορροπία και μεταξύ μας σαν γονείς, σαν σύζυγοι, για να μπορέσουμε σιγά – σιγά, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά μας, να τους δίνουμε το περιθώριο και το χώρο για να κινούνται, για να έχουν την ελευθερία. Μία λέξη πάρα πολύ σημαντική, την οποία μας χαρίζει η πίστη μας και η σχέση μας με το Χριστό, την οποία μας δίνει η Εκκλησία, αλλά την οποία δε γευόμαστε πολλές φορές και την οποία συχνά στερούμε απ’ τα παιδιά μας. Αλλά μια ελευθερία που έχει τα όριά της, που έχει τους κανόνες της, ακριβώς για να μη σταματήσει να είναι ελευθερία και γίνει ασυδοσία. Για να είναι μια ελευθερία, που ανοίγει τους δρόμους και δεν καταστρέφει απ’ εκεί που περνάει. Έτσι θα μπορέσουμε σιγά -σιγά να απελευθερωθούμε, ν’ απεξαρτηθούμε απ’ τα παιδιά μας και να τους δείξουμε την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή μας…»