Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και η δοξολογία επί τη εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου 1821 .
Πανηγυρικά και με την πρέπουσα λαμπρότητα εορτάστηκε η μεγάλη Θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και η επέτειος της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821 στην πόλη της Σιάτιστας.
Ανήμερα της μεγάλης εορτής της Πίστεως και της Πατρίδος μας, τελέστηκε πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλου. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε πανηγυρική Δοξολογία, για την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Στη δοξολογία παρέστησαν μεταξύ άλλων οι δημοτικοί άρχοντες της πόλεως, εκπρόσωποι της Αστυνομίας και εκπρόσωποι των εκπαιδευτηρίων της πόλης, με τις Ελληνικές σημαίες. Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο κ. Χρήστος Δόρδας, καθηγητής Φυσικής Αγωγής του Γυμνασίου Σιάτιστας.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. κ. Παύλος στο λόγο του ανέφερε τα εξής:
«Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριο. Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Αυτή είναι η πληροφόρηση, που μας δίνει ο Απόστολος Παύλος, διαβεβαιώνοντάς μας ότι είναι μεγάλο το μυστήριο της πίστεώς μας. Και ποια είναι η πίστη μας; Ότι ο Θεός φανερώθηκε ως άνθρωπος πάνω στη γη, με σάρκα ανθρώπινη. Και αυτό είναι το γεγονός, που εορτάζει με λαμπρότητα σήμερα η Εκκλησία μας, καθώς ο πρωτοστάτης Αρχάγγελος Γαβριήλ έρχεται να φέρει τον Ευαγγελισμό στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Ευαγγελισμός. Μια όμορφη λέξη. Μια λέξη χαρούμενη. Μια λέξη, που περιέχει αγγελία, που φέρνει χαρά. Και πια είναι η αγγελία; Ότι ο Υιός του Θεού, Αυτός που είπε και έγιναν τα πάντα, αυτός που διέταξε και εκτίσθησαν, Αυτός, τώρα, ο άπειρος Θεός, θα φανερωθεί στη γη ταπεινός άνθρωπος. Ο Υιός του Θεού θα γίνει Υιός του ανθρώπου. Αυτό είναι ο Ευαγγελισμός, η χαρμόσυνη αγγελία την οποία φέρνει ο Αρχάγγελος στην Παναγία πρώτα, και δια της Παναγίας σε όλον τον κόσμο. Αλλά αυτό το γεγονός είναι όντως Ευαγγελισμός, διότι αυτό το οποίο θα συμβεί σημαίνει τη σωτηρία του ανθρώπου. Σημαίνει ότι ο χοϊκός και θνητός και κτιστός άνθρωπος θα ενωθεί με τον άκτιστο Θεό, και αυτό θα ιερουργηθεί στα άχραντα σπλάχνα της Παναγίας με την χάρη και την επίνευση του Παναγίου Πνεύματος.
Από τότε αρχίζει όντως μια άλλη ιστορία για τον κόσμο. Μας φανερώνει αυτό που ακούσαμε την περασμένη Παρασκευή στους Χαιρετισμούς. «Χαίρε δι’ ης νεουργείται η κτίσις, χαίρε δι’ ης βρεφουργείται ο κτίστης.» Σήμερα αυτό αναγγέλλεται. Ότι ο κτίστης θα γίνει βρέφος. Και χάρη σ’ αυτό το γεγονός γίνεται καινούργια η δημιουργία, αφού ένας νέος άνθρωπος, ο νέος Αδάμ, γεννιέται, όχι πια υποταγμένος στη φθορά αλλά μέτοχος της Θείας ζωής, στην οποία πλέον οδηγεί τον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει κάτι ακόμα. Ότι τώρα η ζωή του ανθρώπου έχει νόημα. Ότι τώρα ο άνθρωπος έχει αξία. Και η αξία του βρίσκεται σ’ αυτό το γεγονός, στην Ενανθρώπιση του Θεού. Και το νόημα της ζωής του βρίσκεται σ’ αυτό το γεγονός, ότι τώρα πλέον ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να κάμει τον άνθρωπο Θεό. «Δια τούτο γάρ ο υψηλός Θεός εφάνη επί γης ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος της θεότητος, αυτούς που θα τον υμνούν με το Αλληλούια» αναγνωρίζοντας το θεανδρικό του πρόσωπο.
Αυτή είναι όντως γιορτή. Αυτή είναι όντως χαρά. Όχι γιορτή και χαρά που περνάει, αλλά γιορτή και χαρά που μένει. Γιορτή και χαρά που μας αφορά. Γιορτή και χαρά που δίνει νόημα στη ζωή μας.
Η εποχή μας είναι δύσκολη. Αυτά που ζούμε στην παγκόσμια σκηνή μας τρομάζουν. Εμείς οι σπουδαίοι, οι δυνατοί, που τα ξέρουμε όλα τρομάζουμε κάτω από ένα τρόμο, ζούμε κάτω από ένα φόβο. Τρόμο και φόβο, που εμείς τον φέραμε. Τρόμο και φόβο, που τον φέραμε, όπως κάποτε φέραμε το θάνατο στη ζωή μας, γιατί αρνηθήκαμε τον Ευαγγελισμό. Γιατί αρνηθήκαμε την παρουσία του Θεού ανάμεσά μας. Εκείνος ήρθε αλλά εμείς δεν τον παραλάβαμε. Μας φάνηκε ενοχλητικός. Μας φάνηκε επικίνδυνος και θελήσαμε να τον βγάλουμε από τη ζωή μας. Αλλά δεν καταλάβαμε τι βάλαμε στη ζωή μας. Εκείνος διακριτικά στέκεται απέξω, γιατί σέβεται την ελευθερία μας. Εμείς όμως βάλαμε στη ζωή μας την κόλαση. Σ’ αυτήν ζούμε, και στην Πατρίδα μας, και γενικότερα. Κι όλοι είμαστε με ένα ερώτημα, ποιο είναι το αύριο; τι είναι εκείνο που θα γίνει; Η απάντηση είναι απλή. Αυτό που εμείς ετοιμάσαμε. Αυτό θα γίνει. Κι ας μη ψάχνει κανείς να βρει οτιδήποτε άλλο. Εμείς ετοιμάσαμε αυτό που σήμερα ζούμε κι ο λόγος είναι γιατί αρνηθήκαμε τον δικό μας Ευαγγελισμό. Όμως ο Χριστός έρχεται. Η Εκκλησία έρχεται, και πάντοτε και στους αιώνες θα ευαγγελίζεται. Για όσους θέλουν, για όσους κατανοούν, για όσους καταλαβαίνουν ότι, η ζωή μας, ακόμα και στο χάλι που έφτασε, ακόμα και με το φόβο που ζει. Ποιος είναι ο φόβος; Είναι ο φόβος του θανάτου. Αλλά η Παναγία, αυτό ιερουργεί στα άχραντα σπλάχνα της, την ελευθερία μας από το φόβο του θανάτου. Άρα, λοιπόν, τι έχουμε τώρα να φοβηθούμε, αφού ο Χριστός είναι η ζωή και το περίσσευμα της ζωής; Αυτός που δίνει αξία και νόημα στη ζωή του κάθε ανθρώπου; Βγάλτε το Χριστό από τη ζωή του κόσμου και θα ζήσετε, ήδη ζούμε ένα μέρος, τον φόβο και τον τόμο, που ζούμε σήμερα και που αύριο θα γίνει μεγαλύτερος, αν δεν επαναφέρουμε τον Χριστό στη ζωή μας, στην καρδιά μας, στο σπίτι μας και στον κόσμο μας. Πλέον τα πράγματα έχουν μία νομοτελειακή πορεία.
Τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα; Ποιος μπορεί να κάνει; Κανείς και τίποτα. Κι αυτό το τίποτα είναι που μας τρομάζει. Γιατί, όσο ο καιρός περνάει τόσο έχουμε την αίσθηση του τίποτα και του φόβου μαζί.
Όμως το Ευαγγέλιο παραμένει. Ο Υιός του Θεού έρχεται. Κι όπως κι η Παναγιά, που γιορτάζουμε σήμερα, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, Εκείνη πέρασε στη ζωή κι ενίσχυσε τους ανθρώπους και τους έσωσε, το ίδιο πάλι μπορεί να κάνει και σήμερα. Όπως, την Παναγιά εμπιστεύτηκαν οι πρωτομάρτυρες της Λευτεριάς, την οποία γιορτάζουμε σήμερα. Ο Κολοκοτρώνης ήταν σίγουρος. Η Παναγιά υπέγραψε την ελευθερία της Πατρίδος μας και δεν παίρνει την υπογραφή της πίσω. Έτσι ξεκίνησε. Έτσι πορεύτηκε κι έτσι πέτυχε. Και γι’ αυτό δεν είχε κανένα δισταγμό. Στην ελεύθερη πια Αθήνα, πάνω στην Πνύκα, όταν μαζεύτηκαν τα ελάχιστα Σχολεία των Αθηνών τότε, νομίζω ένα ή δύο ήταν, δεν δίστασε να τους πει: «Παιδιά μου όταν εμείς πήραμε τα όπλα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ Πατρίδος». Γιατί, ο Κολοκοτρώνης ήταν Έλληνας, και συνέχιζε την αιώνια Παράδοση του Ελληνισμού, που ακόμα από τα αρχαία χρόνια, πάλευε πρώτα υπέρ βωμών, των ιερών δηλαδή, και μετά υπέρ εστιών. Δεν ήταν ανθέλληνας, σαν πολλούς σύγχρονους, που ντρέπονται να ομολογήσουν τη δύναμη της πίστεως στον αγώνα της ελευθερίας.
Σαν να μην υπήρξε η προσευχή του Μακρυγιάννη. Σαν να μην υπήρξε η δήλωσή του στο Γάλλο στρατηγό, ο οποίος του είπε: «Στρατηγέ, εδώ που πας να πολεμήσεις, οι θέσεις είναι αδύνατες, θα σας λιώσουν οι Τούρκοι», κι ο Μακρυγιάννης του απάντησε: «Οι θέσεις μας είναι αδύνατες, αλλά είναι δυνατός ο Θεός, που μας προστατεύει». Και ήταν δυνατός και αποδείχτηκε δυνατός και ανέτρεψε τα σχέδια των Τούρκων, ο Μακρυγιάννης.
Αυτή ήταν η πίστη του Μιαούλη, που ξεκινά να πυρπολήσει την ναυαρχίδα. Αφού πρώτα λειτουργήθηκε, αφού πρώτα κοινώνησε, και έχοντάς μέσα του το φάρμακο της αθανασίας, ρίχτηκε στη μάχη και κέρδισε.
Αυτό ήταν το ήθος των πατέρων μας. Από εκεί άντλησαν δύναμη και ενεπνεύσθησαν, και γι’ αυτό ακριβώς ύψωσαν μια σημαία, που είχε πάνω της το Σταυρό, δηλαδή το όπλο εναντίον του θανάτου. Και γι’ αυτό, ο λόγος τους «Ελευθερία ή Θάνατος» ήταν ακριβώς αυτό που εξέφραζε τη ζωή τους, που θα νικήσει το θάνατο, χάρη στην Ανάσταση του Χριστού.
Γι’ αυτό και το όνειρο του Ρήγα Φεραίου ήταν «στεριάς και του πελάγους να λάμψει ο Σταυρός», που δεν συμφέρει στους σύγχρονους προδότες να τον μνημονεύουνε, και γι’ αυτό ακριβώς καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε.
Ο Ευαγγελισμός της Παναγιάς μπορεί να γίνει εφαλτήριο ελευθερίας σήμερα, μ’ αυτές τις συνθήκες. Και τότε υπήρχε μια Ιερά, ανίερη, συμμαχία, που πολεμούσε την ελευθερία των Ελλήνων. Και σήμερα υπάρχει ανίερη ευρωπαϊκή συμμαχία, εναντίον αυτής της ταπεινής χώρας, ώστε να πει ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών τότε, «πρέπει να πλήξουμε τους Έλληνες στην πίστη τους, στην ιστορία τους και τη γλώσσα τους». Και αυτό ζούμε σήμερα, αλλά αυτό το ανεχόμεθα και το ιερουργούμε μόνοι μας σήμερα, την άρνηση της γλώσσας μας, τη διαστρέβλωση της ιστορίας μας. Ποιος θα ξεχάσει εκείνες τις άθλιες εκπομπές του ΣΚΑΪ; Τις προδοτικές εκπομπές του ΣΚΑΪ, που τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Μιαούλη, «αλήτες» τους ονόμαζε και τους κατέβαζε.
Έτσι, λοιπόν, εμείς μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί. Εμείς μπορούμε να καταλάβουμε, πια ροπή πήρε η ιστορία μας. Κι εμείς μπορούμε να τη διορθώσουμε.
Η Εκκλησία πάντα θα Ευαγγελίζεται και δεν υπάρχει άλλος Ευαγγελισμός. Δεν υπάρχει άλλη καλύτερη και τελειότερη είδηση από αυτήν. Εάν, λοιπόν, ο Υιός του Θεού, που δια της Θεοτόκου περνάει στον κόσμο το δικό μας, γίνει ο ελευθερωτής των καρδιών και των ψυχών μας και φωτίσει το νου και την καρδιά μας, τότε έχουμε ελπίδες, εμείς ο απλός λαός, αναγκάζοντας τους άρχοντες, να ταπεινωθούν απ’ την αλαζονεία της εξουσίας τους, να σηκωθούμε και πάλι, αρκεί να είμαστε ενωμένοι. Αρκεί να κρατήσουμε μακριά όσους μας χωρίζουνε. Κι ενωμένοι, γύρω από την αγάπη του Θεού και τον Ευαγγελισμό του σε μας, να προχωρήσουμε. Και τότε, υπάρχει σωτηρία, τότε υπάρχει λύση.»