Δεύτερη συνάντηση Σχολής Γονέων στην Ιερά Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα, 20  Φεβρουαρίου 2017, η δεύτερη ομιλία στη Σχολή Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης. Ομιλητής ήταν ο συγγραφέας, Θεολόγος, παιδαγωγός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και κληρικός π. Αλέξανδρος Καρυώτογλου, ευγενώς προσκληθείς υπό του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. κ. Παύλου, που ανέπτυξε το θέμα: «Με τον Χριστό στο κάδρο ή συνοδοιπόρο στην ζωή!».

Απλός και λιτός, ο διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέας πολλών βιβλίων Αλέξανδρος Καριώτογλου, με σαφή και εύληπτο λόγο, κατέθεσε την προσωπική του εμπειρία, και τις γνώσεις του για τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια.

Στο ξεκίνημα της ομιλίας του εξήγησε στους ακροατές του ότι, «η αιτία που διάλεξε με την πρεσβυτέρα του αυτόν τον τίτλο της ομιλίας είναι η βασική ασθένεια από την οποία πάσχουμε εμείς οι χριστιανοί σήμερα. Ζούμε μια ζωή διπλή, η οποία έχει τα χαρακτηριστικά της διπολικότητας, όχι με την παθολογική της σημασία, είναι δηλ. η ζωή μας κάπως σχιζοφρενική και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα.

Από τη μία πλευρά ζούμε την «Εκκλησιαστική» ζωή μας. Πάμε στη Εκκλησία, πιθανώς εξομολογούμαστε, διαβάζουμε κάποια βιβλία πνευματικού περιεχομένου, ζυμώνουμε πρόσφορο, προσευχόμαστε. Αυτή είναι η μία πλευρά της ζωής μας. Συνήθως αποκτούμε και μία έπαρση απέναντι στους άλλους. Νοιώθουμε μία εγωιστική ικανοποίηση ότι, εμείς έχουμε επιλέξει μία ζωή κοντά στο Θεό. Υπάρχει ένα αίσθημα ανωτερότητας και αυτάρκειας. Σ’ αυτή την περίπτωση ο Χριστός είναι στο κάδρο, στοιχείο διακοσμητικό στη ζωή μας, γιατί απλούστατα δεν τον χρειαζόμαστε. Πιστεύουμε, όπως ο νέος της Παραβολής ότι, όλα όσα μας ζητάει ο Θεός τα κάνουμε. Νομίζουμε ότι εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντί του. Παρ’ όλα τούτα όμως δεν αλλάζουμε καθόλου ως άνθρωποι.

Η άλλη πλευρά της σχιζοφρενικής μας ταυτότητας είναι η καθημερινότητά μας. Αυτή είναι πολλές φορές εντελώς διαφορετική, στις αποφάσεις που καθημερινά παίρνουμε, στον τρόπο που χειριζόμαστε τις σχέσεις μας, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον ως σύντροφοι ή ως γονείς, τα παιδιά μας. Εκεί λειτουργούμε χωρίς να ποτίζουμε με το Χριστό αυτά που θα πούμε ή αυτά που θα κάνουμε.

Απ’ τη μία, δηλαδή, είναι ο Χριστός και οι «Εκκλησιαστικές» υποχρεώσεις μου και από την άλλη η ζωή μου…

Αν δεν γνωρίζουμε ο ένας την μοναδικότητα και την αξία του άλλου, αν δεν στρεφόμαστε ευχαριστιακά ως ένας άνθρωπος προς τον Θεό, αν δεν ζούμε ως κοινωνία αγάπης, αν δεν διατηρήσουμε πάντα την επιθυμία να προχωρούμε και να εξελισσόμαστε, δεν μπορούμε και να καταλάβουμε τίποτα απ’ όσα μας μαθαίνει η Γέννηση του Χριστού. Γιατί ο Χριστός έγινε άνθρωπος σαν και μας, μπήκε στην ανθρωπότητά μας να μας τραβήξει προς την θεότητά του. Αυτό το παιχνίδι μας καλεί να παίξουμε καθημερινά στη ζωή μας. Να αναζητήσουμε το αληθινό μας πρόσωπο στο παιχνίδι της συντροφικότητας. Να βάζουμε ανάμεσά μας το Χριστό. Είναι το μόνο τρίτο πρόσωπο στη σχέση μας που δε χωρίζει αλλά ενώνει. Χωρίς την προσπάθεια για ελευθερία, κοινωνία, ευχαριστία και ωρίμανση, ο Χριστός θα παραμένει δυστυχώς στο κάδρο, γιατί δεν θα έχουμε καταφέρει να πραγματώσουμε και να εικονίσουμε στη συζυγική μας σχέση την Τριάδα. Ο Θεός υπάρχει και ζει όπου υπάρχει αγάπη, αφού ο ίδιος είναι Αγάπη. «Ο Θεός αγάπη εστί» λέει ο Ιωάννης, δεν λέει έχει αγάπη, αλλά είναι αγάπη. Αυτή είναι η φύση του Θεού. Εμείς ως εικόνες του είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι όταν καταφέρνουμε να πραγματώνουμε στη ζωή μας την αγάπη μέχρι να γίνουμε αγάπη ολόκληροι. Τότε ο Χριστός κατεβαίνει απ’ το κάδρο και ζει μαζί μας, μπαίνει στη ζωή μας, την αγιάζει και τη χαριτώνει και κάνει τις σχέσεις μας να αξίζουν  τον κόπο να τις ζούμε…»

Τον εκλεκτό ομιλητή συνεχάρη με θερμούς λόγους ο σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος, ενώ στον εποικοδομητικό διάλογο, που ακολούθησε, ετέθησαν ερωτήματα που αφορούσαν στις σχέσεις μέσα στην οικογένεια.